Pęcherzyk nasienny
, prostatę i pęcherzyki nasienne. Widoczne krzyżujące się nasieniowody i moczowody.]] Pęcherzyk nasienny (łac. Vesicula seminalis) – parzysty narząd męskiego układu rozrodczego, mający kształt podłużnego woreczka o długości do 5 cm. Położony jest w okolicy dna pęcherza moczowego; wydziela ok. 70% objętości ejakulatu. Błona śluzowa pęcherzyka nasiennego zawiera dwa nabłoneki sześcienny wydzielający składniki nasienia: proteiny, enzymy, fruktozę, prostaglandyny oraz fosforylocholinę. Ujścia pęcherzyka nasiennego wnikają do nasieniowodu w miejscu zwanym jego bańką. Narząd ten wytwarza substancję zawierającą niewielkie ilości fruktozy stanowiącej źródło energii dla plemników.
Histologia narządu
Ściana pęcherzyków nasiennych tworzy pęcherzykowate uwypuklenia do wewnątrz. Pokryta jest błoną śluzową o licznych i rozgałęzionych fałdach (I-, II- i III-rzędowych), które łączą się ze sobą, tworząc komory otwierające się do światła. Błona śluzowa pokryta jest nabłonkiem wieloszeregowym, zbudowanym z komórek głównych i podstawowych. Komórki główne wykazują cechy strukturalne komórek wydzielających białka, produkują one ponadto znaczne ilości prostaglandyn. Charakterystycznym elementem składowym wydzieliny pęcherzyków nasiennych jest także fruktoza. Blaszka właściwa błony śluzowej zawiera liczne włókna sprężyste. Błona śluzowa spoczywa na dwóch pokładach mięśniówki gładkiej: okrężnym i podłużnym. Najbardziej zewnętrzną warstwy ściany jest cienka powłoka łącznotkankowa.Kompendium Histologii, wyd. UJ, Kraków 1996; ISBN 83-86101-55-5 Kategoria:Męski układ płciowy