Błędnik błoniasty
Błędnik błoniasty (łac. labyrinthus membranaceus) – worek łącznotkankowy o zawiłym kształcie znajdujący się we wnętrzu błędnika kostnego zawieszony w przychłonce i wypełniony śródchłonką. Znajdują się w nim właściwe receptory słuchu i równowagi. W błędniku wyróżnia się następujące części: błędnik przedsionkowy i ślimakowy. ;Budowa błędnika przedsionkowego: *łagiewka – wewnątrz otolity odbierające wrażenia związane z położeniem głowy, stanowi podstawę kanałów półkolistych *woreczek – zawiera plamkę woreczka *przewody półkoliste – dostarczają informacje o ruchach głowy, biegną w kanałach półkolistych *przewód łagiewkowo-woreczkowy *przewód śródchłonki ;Na błędnik ślimakowy składa się głównie przewód ślimakowy. W łagiewce i woreczku błędnika błoniastego występują receptory wrażliwe na przyspieszenie liniowe (zmiana położenia w górę, w dół, w linii prostej). Receptory tworzą tzw. plamkę łagiewki i woreczka, które skupiają urzęsione komórki zmysłowe, na których spoczywa błona galaretowata. W błonie tej znajdują się kryształy soli wapniowych, tzw. otolity. Ruch głowy w linii prostej powoduje przemieszczanie się otolitów na zasadzie bezwładności, w wyniku czego pobudzane są komórki zmysłowe. Impulsy przesyłane są do ośrodkowego układu nerwowego. Ruchy głowy powodują przepływ endolimfy wypełniającej kanały półkoliste do rozszerzonych zakończeń zwanych bańkami, w których występują urzęsione komórki zmysłowe. Komórki te reagują na obrót głowy, czyli przyspieszenie kątowe. Błędnik odpowiada za utrzymanie równowagi.